بازار آریا - نویسنده: Lindsey Choo مترجم: منا اختیاری در چشم‌انداز کنونی بازار کار، به‌ویژه در صنعت تکنولوژی، یکی از مهم‌ترین چالش‌ها تعریف مجدد «محل کار» است. شرکت‌ها با عبور از دوران پاندمی، در حال بازنگری در سیاست‌های خود هستند و بسیاری از آنها مصرانه می‌خواهند کارکنان به دفاتر کار بازگردند، اما این سیاست تا چه حد با خواسته نیروی کار همسو است و کارکنان چقدر برای حفظ انعطاف‌پذیری ناشی از دورکاری ارزش قائلند؟
یک پژوهش آکادمیک جدید، پاسخ دقیق و شگفت‌انگیزی به این پرسش داده که نشان می‌دهد نیروها حاضرند برای «دورکاری» بهای گزافی بپردازند.
هم‌زمان با تشدید سیاست‌های «بازگشت به دفتر» غول‌های تکنولوژی، مطالعه‌ای جدید به‌روشنی نشان می‌دهد که بسیاری از متقاضیان کار در حوزه تکنولوژی حاضرند برای به دست آوردن موقعیت‌های شغلی دورکاری یا ترکیبی به حقوق پایین‌تری رضایت دهند.
این روزها کارکنان حوزه تکنولوژی بر سر یک دوراهی قرار گرفته‌اند و باید ببینند دورکاری برایشان یک اولویت اساسی و غیرقابل مذاکره است یا مزیتی قابل چشم‌پوشی. سایت آمازون از ابتدای سال سیاست هفته کاری 5روزه را پیاده‌سازی کرده. مایکروسافت ماه گذشته به کارکنان خود در محدوده سیاتل اطلاع داده که باید سه روز در هفته در محل کار حاضر شوند و الفبت گوگل و متای فیسبوک هم سیاست‌های مشابهی را اعمال کرده‌اند.
این پژوهش جدید، که ماحصل همکاری محققانی از دانشگاه‌های‌هاروارد، براون و یوسی‌ال‌ای (UCLA) است، به داده‌های واقعی و ملموسی استناد می‌کند. این تیم نزدیک به 1400 نیروی حوزه تکنولوژی (عمدتا مهندسان نرم‌افزار، مدیران محصول و دانشمندان داده) را بررسی کردند که همگی دست‌کم دو پیشنهاد شغلی داشتند و در بازه زمانی مه 2023 تا دسامبر 2024 یکی از این پیشنهادها را پذیرفته بودند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که افرادی که ترجیح دادند به‌صورت دورکار یا ترکیبی فعالیت کنند، به‌طور میانگین با دستمزدی موافقت کردند که حدود 25 درصد کمتر از پیشنهاد شغلی مشابهی بود که مستلزم حضور در محل کار بود و آن را رد کرده بودند.
تخفیف در خانه ماندن
ریکاردو پرز-ترولیا، استاد اقتصاد دانشکده مدیریت اندرسون یوسی‌ال‌ای و از همکاران این پژوهش، این یافته را با مثالی باز می‌کند: «فرض کنید یک جوینده کار دو پیشنهاد دریافت کند: یکی سالانه 200هزار دلار با الزام حضور پنج‌روزه در دفتر، و دیگری 150هزار دلار به صورت کاملا دورکار. یافته‌های ما نشان دادند که به‌طور متوسط، فردی که دورکاری را ترجیح می‌دهد، حاضر است این کاهش حقوق 50هزار دلاری را بپذیرد.» محققان برای اطمینان از دقت نتایج و کنترل متغیرها، پیشنهادها را در گروه‌هایی با عنوان شغلی یکسان، موقعیت مکانی مشابه، سطح تجربه برابر و نوع شرکت همسان مقایسه کردند.
به گفته پرز-ترولیا، این میانگین 25درصدی که کارکنان حاضر بودند از آن چشم‌پوشی کنند تا بتوانند دورکار باشند، فراتر از انتظار پژوهشگران بود. مطالعات قبلی که بین سال‌های 2017 تا 2023 انجام شده بودند برآورد کرده بودند که کارکنان حاضرند فقط حدود 5 تا 10 درصد از حقوق خود را فدای دورکاری یا الگوی ترکیبی کنند.
محققان دو دلیل احتمالی را برای این جهش چشم‌گیر ارائه می‌دهند. اول افزایش گزینه‌ها: در حال حاضر موقعیت‌های دورکاری بیشتری نسبت به گذشته وجود دارد و این امر قدرت انتخاب کارکنان را افزایش داده است. دوم داده‌های واقعی: داده‌های این مطالعه برخلاف بسیاری از پژوهش‌های قبلی، بر اساس «پیشنهادهای شغلی واقعی» و تصمیم‌گیری‌های قطعی استوار بوده، نه «انتخاب‌های فرضی» در نظرسنجی‌ها.
همچنین این مطالعه نشان داد که امتیاز بالای شرکت‌ها در پلتفرم ارزیابی محیط کار «گلسدور» در تمایل افراد به پذیرش حقوق کمتر موثر بوده است. البته اهمیت این عامل به‌اندازه امکان دورکاری نبوده است.
آسایش الگوی ترکیبی
یک یافته جالب‌توجه دیگر این بود که مشخص شد از نظر شرکت‌کنندگان، دورکاری کامل فقط کمی جذاب‌تر از الگوی کار ترکیبی است. به عبارت دیگر، در حالی که کارکنان سفت و سخت در برابر سیاست حضور اجباری پنج‌روزه در دفتر ایستاده‌اند، حساسیت چندانی به حضور سه‌روزه نشان نمی‌دهند.
پرز-ترولیا می‌گوید یافته‌های این پژوهش مسیر میانه‌روی روشنی را پیش پای شرکت‌هایی می‌گذارد که در تلاشند تا سیاست‌های بازگشت به دفتر را با ترجیحات کارکنان همسو کنند. به گفته او به راحتی می‌توان سازش کرد. فراهم کردن امکان دورکاری، حتی اگر فقط برای یک یا دو روز در هفته باشد، می‌تواند عاملی تعیین‌کننده در پذیرش یا رد یک پیشنهاد شغلی از سوی متخصصان باشد.
منبع: Wall Street Journal