بازار آریا - امیرحسین رضایی : باید این وضعیت را متوقف کنیم، چون مساله بر سر نجات جان انسان‌هاست. رژیم باید بفهمد که دورانِ مصونیت از مجازات به پایان رسیده است. این جمله از ماریا کورینا ماچادو، رهبر اپوزیسیون ونزوئلا، که به تازگی برنده جایزه صلح نوبل شده است،
در هفته‌های اخیر به شعار محوری مخالفان دولت نیکولاس مادورو تبدیل شده است؛ شعاری که از خیابان‌های کاراکاس تا جلسات سازمان‌های بین‌المللی تکرار می‌شود.در‌حالی‌که کشتی‌های جنگی آمریکا در آب‌های کارائیب مستقر شده‌اند و واشینگتن از «مأموریتی برای مقابله با تهدیدات منطقه‌ای» سخن می‌گوید، ونزوئلا بار دیگر در مرکز نزاعی ژئوپلیتیک قرار گرفته است. اپوزیسیون خواستار افزایش فشار خارجی و گسترش تحریم‌هاست،
در‌حالی‌که دولت مادورو این تحرکات را بخشی از یک محاصره تمام‌عیار و مقدمه‌ای برای «تغییر رژیم» می‌خواند.در واکنش به این فشارها، کاراکاس به‌دنبال تقویت روابط نظامی و اقتصادی با متحدانش رفته است؛ از جمله ایران، چین و روسیه که با ارسال نفت، قطعات صنعتی و مشاوره‌های فنی، به‌نوعی در حفظ بقای اقتصادی دولت مادورو نقش ایفا می‌کنند. این همکاری خشم واشینگتن را دوچندان کرده و بر پیچیدگی میدان نبرد افزوده است.اما در پس این بازی قدرت، مردمی ایستاده‌اند که میان فروپاشی اقتصادی، تورم افسارگسیخته و صف‌های طولانی دارو و بنزین گرفتار مانده‌اند.
امروز بحران ونزوئلا تنها محدود به سیاست نیست، اما آزمونی است برای اینکه در جهانی پر از تحریم و رقابت قدرت‌ها، میان بقا و فنا دست به انتخابی حیاتی بزند. آیا مادورو تن به اصلاح سیاسی می‌دهد یا آمریکا جنگی را آغاز می‌کند یا خیر؟ این سوالی است که در پرونده امروز باشگاه اقتصاددانان «دنیای اقتصاد» قصد داریم به آن پاسخ دهیم.