بزرگنمايي:

بازار آریا - وقتی که یک حادثه ی غیر منتظره شروع به تاثیر گذاری بر موسسه می کند، اثرش معمولاً در نوسانات معمولی عملکرد، پنهان می ماند. لذا نخستین پاسخی که به هر تهدید یا فرصت می توان داد این است که از پاسخهایی که قبلاً به حال موسسه مفید بوده، مثل کاهش هزینه یا افزایش کارایی کمک گرفت. مگر این که بتوان از قبل آن تهدید یا فرصت را پیش بینی کرد.
وقتی که اقدامات موفقیت آمزی قدیم، دیگر مفید واقع نمی شود روشن می گردد که موسسه با یک تهدید جدید مواجه شده است. در اینجا نقطه ای به نام نقطه ی شروع منطقی (Rational Trigger Point) را تعریف می کنیم. این نقطه ای است که در آن اطلاعات جمع شده، با درجه ی بالایی از اطمینان نشان می دهند که کاهش عملکرد ادامه خواهد یافت و نیاز به واکنش ویژه است.
برخی از موسسات کوچک که تحت ریاست مدیران تهاجمی و جوان هستند، به نظارت محیط یا پیش بیتی آینده نمی پردازند، اما سریعاً از شکست پاسخهای متعارف پند می گیرند و فوری « زیانها را مهار می کنند » این نوع مدیریت را مدیریت قاطعانه یا Decisive Management می نامند.به محض آن که اطلاعات نشان دهند کاهش فطاینده ی سود نمی تواند به نوسانات عادی مرتبط باشد، مدیریت به سرعت پاسخ می دهد. بدین ترتیب مدیریت در نقطه ی شروع منطقی واکنش نشان می دهد.
در بسیاری موارد دیگر، خصوصاً در موسسات بزرگ و بالغ که از موفقیتهای زیادی برخوردار بوده اند، صرف حضور اطلاعات متقاعد کننده، اغلب پاسخ سریعی را باعث نمی شود. در گذشته بسیاری از این گونه موسسات هشدارهای راجع به تاثیر یک فناوری جدید یا تغییر در سلیقه ی مصرف کننده (به عنوان مثال تغییر سلیقه ی آمریکایی از خودروهای بزرگ پرمصرف به خودروهای کوچک کم مصرف) یا امکان وقوع یک رخداد مهم سیاسی را نادیده گرفتند.
در چنین مواردی ارائه ی پاسخ بعد از شروع منطقی به تاخیر می افتد. عوامل زیر را می توانیم در ایحاد این وضع موثر بدانیم :
تاخیر سیستم
این نوع تاخیر معمولاً در موسسات بزرگ رخ می دهد. زمان صرف شده در مشاهده و تفسیر، جمع آوری و ارسال اطلاعات به مدیران مسئول تا حدی در ایجاد این تاخیر موثر است. زمان صرف شده توسط مدیران در ارتباط برقرار نمودن با یکدیگر و ایجاد تفاهم و نیز زمان لازم برای اتخاذ تصمیم میان گروه های مسئول و طی مراحل تصمیم گیری نیز موجب این نوع خسارت است.
تاخیر برای سنجش وضعیت
برخی مدیران استدلال می کنند که اگر چه سطح تاثیر تهدید، به مقادیر غیر قابل تحملی رسیده است، هرگز نمی توان قطعاً اظهار داشت که آن تهدید واقعی و اثرش دائمی است. در این صورت آنها ارائه پاسخ را به تعویق می اندازند تا ببینند آیا تهدید « به خودی خود از بین می رود» یا نه !
تاخیر سیاسی
این تاخیر هنگامی ممکن است رخ بدهد که برخی مدیران، که به واسطه ی مسئولیتهایشان به بحرانها دامن می زنند، احساس کنند وجود بحران به شهرتشان لطمه می زند و یا باعث از دست دادن قدرتشان خواهد شد. حتی اگر آنها متقاعد شوند که تهدید واقعی است، سعی می کنند با ایجاد تاخیر به شناسایی عامل اصلی بحران کمک کنند تا خود مسبب بحران شناخته نشوند یا فرصتی به دست آورند که حالتی تدافعی اتخاذ کنند یا دست به عقب نشینی بزنند.
تاخیر ناشی از رد نمودن تجارب نا آشنا
این نوع تاخیر به سه تاخیر فوق دامن می زند. این امر در صورتی رخ می دهد که مدیران، همان طور که در موسسات غرب مرسوم است، تجربیات قبلی را معتبر و تجربیات غیر آشنا را غیرمعتبر بشمرند.
تمامی این چهار نوع تاخیر، ارائه ی پاسخ را تا بعد از نقطه ی شروع منطقی، به تاخیر می اندازند و هزینه ی کل را برای موسسه شدیداً بالا می برند. ما به این پاسخ که پس از نقطه ی شروع منطقی ارائه می شود، مدیریت عکس العملی یا Reactive Management می گوییم.
احتمال این که مقاومت سیاسی یا رد کردن تجربیات غیرآشنا صریحاً به عنوان دلایل تاخیر معرفی شوند ضعیف است، زیرا هر دو تبعات بدی برای مدیران ذی ربط دارند. محتمل تر است که مدیران نیاز به بررسی و سنجش وضعیت را به عنوان دلیل تاخیر اعلام کنند.
این مطلب توسط آقای سید حمیدرضا عظیمی و با استفاده از منابع زیر تالیف شده است.
دانلود این مطلب از کتابخانه پایگاه اطلاع رسانی صنعت

منابع مورد استفاده در این مطلب:
کتاب فارسی:
استقرار مدیریت استراتژیک جلد دوم نوشته اچ ایگور انسف ترجمه ی دکتر عبدالله زند