بزرگنمايي:

بازار آریا - مطالعات مدیرت استراتژیک در خصوص عدم اطمینان محیطی در دو چارچوب اصلی توسعه یافته است. از یک سو، مکتب برنامه ریزی استدلال می کند که با افزایش عدم اطمینان سازمان هایی که با پشتکار بیشتری در پی پیش بینی تغییرات محیط خود هستند، نسبت به سازمان هایی که این کار را انجام نمی دهند، عملکرد بهتری دارند. مطالعات تجربی انجام شده در این زمینه، این موضوع را اثبات کرده است. بنابراین می توان گفت، این رویکرد تجزیه تحلیل سیستماتیک، برنامه ریزی یکپارچه، بررسی روندها، ارزیابی منطقی اطلاعات و تطبیق آن با عملیات موجود در شرکت را بسیار با اهمیت می داند.
بر طبق این رویکرد، محققان نشان می دهند که به دلیل مشکلات زیاد، پیش بینی ها کاملاً دقیق نیستند. با این حال، پیش بینی بهترین راه برای تطبیق شرکت با تغییرات محیطی می باشد. در مقابل، مکتب تطبیقی بیان می کند که تا حد ممکن از پیش بینی اجتناب شود و تمرکز بر این باشد که در صورت وقوع رویداد سریعاً به آن پاسخ داده شود، بنابراین در این مکتب تأکید بر آزمایش مستمر و انطباق سریع با تغییرات محیطی می باشد. این مطالعه نشان می دهد که لازم است شرکت ها ابتدا یاد بگیرند چگونه با تغییرات محیطی انطباق پیدا کنند و سپس استفاده از پیش بینی را به حداقل برسانند. این امر در شرکت ها توانایی حرکت سریع با تغییرات محیطی و پس از آن توانایی شناخت فرصت های نوظهور را ایجاد می کند. مدافعان مکتب تطبیقی استفاده از روش های کاملاً انطباقی که از پیش بینی تغییرات و حوادث آینده اجتناب می کند را پیشنهاد می دهند و به جای آن پاسخ به موقع به تغییرات و حوادث را مفید می دانند.
هر دو استراتژی ها و مکتب های ذکر شده فرض می کنند که عناصر کلیدی محیط کسب و کار، به تلاش های شرکت بستگی دارد. بر اساس این فرضیه، نتایج حاصله از هر دو مکتب، تنها مسیری است که سازمان می تواند با استفاده از آن عملکرد خود را بهینه نماید. هر چند اخیراً محققان بر توانایی سازمان ها در شکل دادن و توسعه برخی از عوامل محیطی مانند استانداردهای فناوری و ترجیحات مشتری تأکید می کنند. بر اساس این فرضیه ممکن است شرکت فعالیت های دیگری را برای تثبیت موقعیت خود در محیط انجام دهد، به عنوان نمونه ممکن است شرکت تلاش خود را به دستیابی به یک ساختار مطلوب تر معطوف نماید. بنابراین، برخی از محققان بر این باورند که استراتژی کنترل می تواند برای درک پاسخ به عدم اطمینان محیط بکار گرفته شود. آنها بیان می کنند که کنترل میزان نفوذی که یک سازمان می تواند بر عوامل محیطی خویش داشته باشد را اندازه گیری می کند، و بنابراین میزان تلاش درونی آنها را مشخص می نماید.