بزرگنمايي:

بازار آریا - تمرکز حواس برای بسیاری از کارکنان شرکت ها، دانشجویان و دیگر اقشاری که از پشت میز کار می کنند، مشکل است. به خصوص اگر دسترسی به اینترنت برای فرد در محل کار آسان باشد. متن زیر توسط تونی شوارتز و بر اساس تجربیات شخصی او نوشته شده است. او سال هاست که سخنرانی هایی در زمینه ی راه های بالا بردن کارآیی و بازدهی شخصی ارائه می کند و کتاب هایی در همین رابطه تألیف کرده است که در انتهای مطلب اشاره شده است.
تقریباً ده سالی است که صبح روزهای کاری را اینگونه آغاز می کنم: 90 دقیقه بدون وقفه روی یک موضوع کار می کنم. این موضوع را شب قبل انتخاب کرده ام و تشخیص داده ام که مهمترین کار من برای فردا خواهد بود. برای اینکه بدون وقفه کار کنم، ایمیل و تمام پنجره ها را در کامپیوترم می بندم تا تمرکزم را بر هم نزنند. در این مدت حتی تلفن را هم جواب نمی دهم.
به طور معمول، در این 90 دقیقه بیش از هر بازه ی زمانی دیگری در روز، کار مفید و مؤثر انجام می دهم. من این رویکرد را مدت ها پیش انتخاب کردم، چون آن موقع می دیدم که انرژی، اراده و ظرفیتم در طول روز به تدریج کاهش می یابد. هر وقت کار سختی را به تعویق می انداختم، تا انتهای روز هم آن کار انجام نمی شد. اولین بار که به فکر تغییر دادن روش کارم افتادم، هنگام نوشتن یک کتاب بود. قبل از آن سه کتاب دیگر نوشته بودم و هر بار هم اینگونه بود که خود را موظف می کردم از ساعت هفت صبح تا هفت شب پشت میزم بنشینم.
وقتی به آن دوره نگاه کردم، دیدم احتمالاً مدت بشتری را صرف طفره رفتن از نوشتن کرده بودم تا صرف تمرکز بر روی نوشتن کتاب. به جای کار کردن، زمان زیادی را صرف لیست کردن کارها، پاسخ دادن به ایمیل ها، صحبت کردن با تلفن و مرتب کردن میز، پوشه ها و محل کارم کرده بود. بعضی روزها اصلاً چیزی از کتاب نمی نوشتم و این بسیار ناامید کننده بود.
رویکرد جدیدم را در نوشتن چهارمین کتابم و در دیگر کارهایی که آن زمان به طور موازی انجام می دادم به کار بستم. نتیجه فوق العاده بود، چرا که آن کتاب را در نصف زمانی نوشتم که صرف نوشتن هر کدام از سه کتاب قبلی کرده بودم.
حالا هر شب تصمیم می گیرم که چه کاری مهمتر است تا روز بعد را با انجام آن آغاز کنم. نمی خواهم انرژی و وقت کاری را صرف فکر کردن به این مسأله کنم که چه کارهایی روی میز مانده اند و کدام را باید زودتر از بقیه انجام دهم. مهمترین کار از نظر من کاریست که بشترین تأثیر مثبت و بادوام را داشته باشد. همچنین باید از میان مهمترین کارها، ضروری ترین ها را انتخاب کرد.
صبح ها کارم را در ساعت معینی شروع می کنم، چون در همان ابتدای تغییر روشم، به این نتیجه رسیدم که اگر ساعت دقیق شروع کار را تعیین نکنم، مجوزی برای دفع الوقت خواهد شد. کافی است به خودم بگویم که همین یک ایمیل را جواب می دهم و بعد حتماً کارم را شروع می کنم. بعد از مدتی می دیدم که ناخودآگاه ایمیل های دیگری را هم جواب داده ام و بسیاری دیگر نیز رسیده اند که باید بخوانمشان.
پیدا کردن بهانه ای برای طفره رفتن از کار سخت، اصلاً سخت نیست!
من رویکرد 90 دقیقه ای را انتخاب کردم، چون از نظر علمی، این مدت بهترین مرز زمانی تمرکز ذهن روی هر موضوعی است. در مدت 90 دقیقه، به خصوص اگر تا حداکثر ممکن تمرکز کرده باشیم، از یک قله ی انرژی تا یک دره حرکت می کنیم. وقتی بدن احتیاج به استراحت دارد، علائمی به ما می دهد که بسیاری از ما به آنها بی توجهی می کنیم: سخت شدن تمرکز حواس، کج خلقی و زودرنجی. به جای آن، راه هایی پیدا می کنیم که این علائم را از بین ببرند، مثل مصرف کافئین (در قهوه و نوشیدنی های دیگر)، شکر و هورمون هایی که بدن خودمان هم هنگام استرس تولید می کند: آدرنالین، نورآدرنالین و کورتیزول که هر کدام از این راه ها، برای مدتی کوتاهی انرژی ما را بالا می برند و در نهایت، بدن انسان را در حالت فوق تحریک شده باقی می گذارند.
من به طور ارادی خودم را با آهنگ بدنم تطبیق دادم و یاد گرفتم که از علائم بدنم اطاعت کنم. وقتی متوجه این علائم می شوم، به این معنی است که احتمالاً از حد 90 دقیقه عبور کرده ام. حتی اگر احساس کنم که می توانم به کارم ادامه دهم، باز هم به استراحت می روم، چرا که از روی تجربه می دانم که اگر به موقع استراحت نکنم، هزینه ی آن را در ادامه ی روز خواهم داد.
من نمی توانم هر روز این قاعده را رعایت کنم، اما این راهکار ساده در حدی مؤثر بوده که انگار زندگی من را تغییر داده است. شما نیز حداقل یک هفته این روش را بیازمایید.
این مطلب توسط آقای احمد میرخانی و با استفاده از منابع زیر تألیف شده است.